Reisverslag
Door: webmaster
Blijf op de hoogte en volg Lars
17 Augustus 2008 | Verenigde Staten, Mankato
Reisverslag: De heenreis
Het was zaterdag ochtend, 7am, de wekker ging, en ik wist maar al te goed waarom. De tassen werden subtiel in de auto geladen en pa, ma en Daphne brachten mij naar Frankfurt airport om mij vervolgens naar Amerika te schoppen. Op het vliegveld werd er de laatste Europese cappuccino gedronken waarna ik afscheid nam van mijn dierbaren en ging vervolgens op pad,, met de tas in de ene hand, en mijn ziel in de andere. Het avontuur, de uitdaging, nieuwe mensen en een nieuwe wereld ging voor me open. Maar daarin tegen moest ik alles wat ik de afgelopen 22 jaar heb opgebouwd achter me laten, waaronder mijn ouders en vriendin. De universiteit daar had zowel mijn email adres als mijn postadres verkeerd gespeld en twee weken geleden wisten ze ook nog eens te melden dat mijn gekozen vakken niet door konden gaan (had het lijstje met vakken in maart(!) ingediend). Een kleine teleurstelling, maar ik had de hoop nog niet opgegeven.
Éénmaal in het vliegtuig stuitte ik op het eerste probleem. De riem van mijn stoel was kapot. Net op het moment dat ik de goden wou gaan vervloeken, kwam daar gelukkig een vermomde engel. Ze was verkleed in een zwart/blauw pak en sprak gebrekkig engels, maar na een paar seconde nam ze me mee naar voren en maakte duidelijk dat ik in de Sagaclass mocht gaan zitten… En dat was beter, want de stoelen waren 1,5x zo groot en je had 1,5x zo veel beenruimte als een economyclass stoel, daar bovenop kreeg er een setje oordopjes gratis bij. Het eten was zoals wat ik verwachte van dat ‘in de lucht gebakken rommel’: niet te kaaien… Een bevroren stukje kip, met de veren er nog aan.
Tijdens het landen zag ik een stukje van IJsland en ik moet zeggen dat het een aparte omgeving was. Geen bomen, vlak, grauw landschap en weinig wegen. Het leek wel alsof ik op de maan moest overstappen op de vlucht naar Minneapolis/St Paul. Het uitstappen ging gemakkelijk en ik zat al snel bij terminal 31 te wachten om in te checken. Ik zou een uur moeten wachten maar dat werden er 2 door een vertraging. Weer een tegenslag, maar gelukkig waren de goden mij goed gezind en werd deze tegenslag later ook meevallertje. Bij het instappen bleek ook dat de nr 2 van American Idols onder het gezelschap was, waar ik uiteraard even een handtekening ging halen…
Ik kwam naast een moeder (Linda) en zoon (TJ) te zitten uit Greenville, South Carolina. Wie denkt dat alle Amerikanen hypocriet en verwaand zijn heeft het mis. De twee waren ongekend aardig en we raakten al snel aan de praat. Ze hadden net een week vakantie in IJsland achter de rug en het duurde niet lang of TJ liet me de foto’s zien die ze gemaakt hadden tijdens de rondreis. Op de foto’s was goed te zien dat IJsland een mooi en apart eiland is. De 6 uur durende vlucht ging als een natte scheet voorbij. Door de vertraging miste ze bijna de aansluiting, maar gelukkig kon het vliegtuig even aan de grond gehouden worden. Op het laatste moment werden de email adressen uitgewisseld en gingen ze snel verder op reis naar Atlanta.
Door de costums was een eitje, een trut in IJsland had me alleen een verkeerd formulier meegegeven maar alsnog stond ik binnen 10 min buiten. Het weer was lekker, de zon scheen en het was daar om 7pm nog steeds zo’n 22 graden Celsius. Daar wachtend op een taxi hoorde ik twee andere vrouwelijke studenten uit Noorwegen vragen naar de Shuttle richting Mankato. Ik berichte ze het goede nieuws dat ze net de laatste gemist hadden en dat de eerst volgende de volgende ochtend om 11 uur ging. Omdat ik wist dat ik het niet zou redden had ik al een kamer geboekt in een nabij gelegen hotel. Ze besloten om ook daar te overnachten en dus deelden we een cab naar het hotel. Ze vertelde dat ze bij de eerste vlucht al vertraging hadden, waardoor het vliegtuig in IJsland speciaal voor ze langer aan de grond bleef. Daardoor heb ik dus al een paar contacten kunnen leggen, wat natuurlijk wel fijn is in een land waar je niemand kent.
De kamer was maar ‘net’ groot genoeg voor mij om te overnachten. Alles was puik geregeld, en na een belletje naar het thuisfront viel ik dan ook al gauw in slaap. De volgende ochtend werd ik wakker om 6am, wat ik niet erg vond want dan had ik nog wat tijd om een reisverslag in elkaar te peuteren. Het ontbijt hier blijkt vooral uit donuts, muffins en andere meuk te ontstaan. Helemaal achteraan vond ik een klein bordje met wat witbrood, maar t brood hier is wat taaier en niet die kwaliteit zoals je gewend bent van bakkert Seegers. De dames, die een beetje last hadden van jetlag, schoven wat later ook aan en we besloten samen door te reizen naar Mankato.
Tijdens het wachten op de shuttle ontmoette we ook 3 dames uit Duitsland. De reis duurde 1,5 uur en het landschap is te omschrijven als heuvels met veel akkerbouw. Bij aankomst in Mankato moesten we een uur wachten tot iemand ons kwam helpen. De vrouw in kwestie moest alle internationale studenten begeleiden bij aankomst en escorteren naar de kamers. Ze had nog niet de sleutel van mijn kamer dus werd ik geplaatst op een tijdelijke kamer samen met 3 anderen. Iemand uit Nepal, Sri Lanka en Saoudi Arabië. Ik had alleen de koffer op de kamer gezet en de groep van 6 (2 Noorweegse, 3 Duitsers en ik) werden opgedeeld in 2 groepjes omdat de auto van de begeleidster te klein was voor ons allemaal. Ik ging met de dames uit Noorwegen eerst wat eten terwijl de Duitsers naar de Wal-Mart gingen en bij terugkomst werd het omgedraaid. De Wal-Mart kun je vergelijken met een Makro oid. Alleen wat voller en met ‘zelf bedien kassa’s’ .
Vanavond kunnen alle internationale studenten wat gaan drinken in een bar dat hier vandaan slechts 10 min lopen is. Morgen hoop ik mijn definitieve kamer te krijgen want met 4 man in een klein hokje is te warm.
Zo, dit verslag is zo lang genoeg denk ik. Iedereen bedankt voor de berichtjes en de groetjes uit de USA. Of zoals de amerikaanse versie van Kalm aan: Chill on.
Het was zaterdag ochtend, 7am, de wekker ging, en ik wist maar al te goed waarom. De tassen werden subtiel in de auto geladen en pa, ma en Daphne brachten mij naar Frankfurt airport om mij vervolgens naar Amerika te schoppen. Op het vliegveld werd er de laatste Europese cappuccino gedronken waarna ik afscheid nam van mijn dierbaren en ging vervolgens op pad,, met de tas in de ene hand, en mijn ziel in de andere. Het avontuur, de uitdaging, nieuwe mensen en een nieuwe wereld ging voor me open. Maar daarin tegen moest ik alles wat ik de afgelopen 22 jaar heb opgebouwd achter me laten, waaronder mijn ouders en vriendin. De universiteit daar had zowel mijn email adres als mijn postadres verkeerd gespeld en twee weken geleden wisten ze ook nog eens te melden dat mijn gekozen vakken niet door konden gaan (had het lijstje met vakken in maart(!) ingediend). Een kleine teleurstelling, maar ik had de hoop nog niet opgegeven.
Éénmaal in het vliegtuig stuitte ik op het eerste probleem. De riem van mijn stoel was kapot. Net op het moment dat ik de goden wou gaan vervloeken, kwam daar gelukkig een vermomde engel. Ze was verkleed in een zwart/blauw pak en sprak gebrekkig engels, maar na een paar seconde nam ze me mee naar voren en maakte duidelijk dat ik in de Sagaclass mocht gaan zitten… En dat was beter, want de stoelen waren 1,5x zo groot en je had 1,5x zo veel beenruimte als een economyclass stoel, daar bovenop kreeg er een setje oordopjes gratis bij. Het eten was zoals wat ik verwachte van dat ‘in de lucht gebakken rommel’: niet te kaaien… Een bevroren stukje kip, met de veren er nog aan.
Tijdens het landen zag ik een stukje van IJsland en ik moet zeggen dat het een aparte omgeving was. Geen bomen, vlak, grauw landschap en weinig wegen. Het leek wel alsof ik op de maan moest overstappen op de vlucht naar Minneapolis/St Paul. Het uitstappen ging gemakkelijk en ik zat al snel bij terminal 31 te wachten om in te checken. Ik zou een uur moeten wachten maar dat werden er 2 door een vertraging. Weer een tegenslag, maar gelukkig waren de goden mij goed gezind en werd deze tegenslag later ook meevallertje. Bij het instappen bleek ook dat de nr 2 van American Idols onder het gezelschap was, waar ik uiteraard even een handtekening ging halen…
Ik kwam naast een moeder (Linda) en zoon (TJ) te zitten uit Greenville, South Carolina. Wie denkt dat alle Amerikanen hypocriet en verwaand zijn heeft het mis. De twee waren ongekend aardig en we raakten al snel aan de praat. Ze hadden net een week vakantie in IJsland achter de rug en het duurde niet lang of TJ liet me de foto’s zien die ze gemaakt hadden tijdens de rondreis. Op de foto’s was goed te zien dat IJsland een mooi en apart eiland is. De 6 uur durende vlucht ging als een natte scheet voorbij. Door de vertraging miste ze bijna de aansluiting, maar gelukkig kon het vliegtuig even aan de grond gehouden worden. Op het laatste moment werden de email adressen uitgewisseld en gingen ze snel verder op reis naar Atlanta.
Door de costums was een eitje, een trut in IJsland had me alleen een verkeerd formulier meegegeven maar alsnog stond ik binnen 10 min buiten. Het weer was lekker, de zon scheen en het was daar om 7pm nog steeds zo’n 22 graden Celsius. Daar wachtend op een taxi hoorde ik twee andere vrouwelijke studenten uit Noorwegen vragen naar de Shuttle richting Mankato. Ik berichte ze het goede nieuws dat ze net de laatste gemist hadden en dat de eerst volgende de volgende ochtend om 11 uur ging. Omdat ik wist dat ik het niet zou redden had ik al een kamer geboekt in een nabij gelegen hotel. Ze besloten om ook daar te overnachten en dus deelden we een cab naar het hotel. Ze vertelde dat ze bij de eerste vlucht al vertraging hadden, waardoor het vliegtuig in IJsland speciaal voor ze langer aan de grond bleef. Daardoor heb ik dus al een paar contacten kunnen leggen, wat natuurlijk wel fijn is in een land waar je niemand kent.
De kamer was maar ‘net’ groot genoeg voor mij om te overnachten. Alles was puik geregeld, en na een belletje naar het thuisfront viel ik dan ook al gauw in slaap. De volgende ochtend werd ik wakker om 6am, wat ik niet erg vond want dan had ik nog wat tijd om een reisverslag in elkaar te peuteren. Het ontbijt hier blijkt vooral uit donuts, muffins en andere meuk te ontstaan. Helemaal achteraan vond ik een klein bordje met wat witbrood, maar t brood hier is wat taaier en niet die kwaliteit zoals je gewend bent van bakkert Seegers. De dames, die een beetje last hadden van jetlag, schoven wat later ook aan en we besloten samen door te reizen naar Mankato.
Tijdens het wachten op de shuttle ontmoette we ook 3 dames uit Duitsland. De reis duurde 1,5 uur en het landschap is te omschrijven als heuvels met veel akkerbouw. Bij aankomst in Mankato moesten we een uur wachten tot iemand ons kwam helpen. De vrouw in kwestie moest alle internationale studenten begeleiden bij aankomst en escorteren naar de kamers. Ze had nog niet de sleutel van mijn kamer dus werd ik geplaatst op een tijdelijke kamer samen met 3 anderen. Iemand uit Nepal, Sri Lanka en Saoudi Arabië. Ik had alleen de koffer op de kamer gezet en de groep van 6 (2 Noorweegse, 3 Duitsers en ik) werden opgedeeld in 2 groepjes omdat de auto van de begeleidster te klein was voor ons allemaal. Ik ging met de dames uit Noorwegen eerst wat eten terwijl de Duitsers naar de Wal-Mart gingen en bij terugkomst werd het omgedraaid. De Wal-Mart kun je vergelijken met een Makro oid. Alleen wat voller en met ‘zelf bedien kassa’s’ .
Vanavond kunnen alle internationale studenten wat gaan drinken in een bar dat hier vandaan slechts 10 min lopen is. Morgen hoop ik mijn definitieve kamer te krijgen want met 4 man in een klein hokje is te warm.
Zo, dit verslag is zo lang genoeg denk ik. Iedereen bedankt voor de berichtjes en de groetjes uit de USA. Of zoals de amerikaanse versie van Kalm aan: Chill on.
-
18 Augustus 2008 - 07:32
Jorg:
Waar zijn de foto's van de internationale vrouwen gebleven Lars? :)
Mooi verhaal by the way ;) kijk weer uit naar de volgende -
18 Augustus 2008 - 07:45
Daphne:
Leuk verhaal! klinkt alsof t daar allemaal wel goed gaat komen:) Ik wacht op je volgende verhaal!
xxx -
18 Augustus 2008 - 08:03
Dorien:
mooi verslag good luck and take care, dorien -
18 Augustus 2008 - 12:46
Weesje:
Fras!!!
Wat ontzettend leuk geschreven! Boordevol talenten die jongen;-)
Hebben er met de hele fam om moeten lachen... We blijven graag op de hoogte van al verhalen! heel veel plezier, lekker genieten! Zorgen dat je je eigen HOK krijgt... ennuh.. TAKE CARE!
X
Weesje & co -
18 Augustus 2008 - 18:40
Greet :
Ha die Lars,
ben het helemaal met Weesje eens, je verslag is ontzettend leuk om te lezen. Heel veel succes en geniet ervan!
Greet, Willem en Mirna -
18 Augustus 2008 - 19:17
Bruur & Co:
Hej Bruurke,
Alles goed doorgekomen zo te lezen!
Idd nu maar weer wachten op het volgende avonturenverslag ;)
Nu je eigenkamer al in orde of nog stees niet??
Grußen aus Loil!! -
19 Augustus 2008 - 10:54
Theet:
Jo Fraz!
Noorse vrouwen in Amerika, klinkt goed! Ben benieuwd naar de 1e ervaringen op de campus.
chill'm aan! -
20 Augustus 2008 - 18:27
Jeuran :
Heey fraz...
mooi verslag joh! maar heb je nog info over je cadeau die je in het vliegtuig mocht openen?? ik weet ckr dat je wel aan je trekken komt ;P. Nou lars we houden je in de gaten.. gegroet Jeuran en Carlijn -
20 Augustus 2008 - 22:40
Lars:
Haha ja ik denk dat daphne er ook blij mee is ;-). Oja, voor meer foto's zie mn hyves, er passes hier maar 10 foto's op!! -
24 Augustus 2008 - 18:02
Ellen & Stefan:
Lars,
Het klinkt allemaal al geweldig, gaat helemaal goed komen:)
Veel plezier en we blijven je volgen.
Groetjes
Ellen & Stefan -
25 Augustus 2008 - 16:49
Gemma:
Leuk bericht!!
We blijven je volgen.
Pakketje is onderweg.
liefs Frans en Gemma. -
25 Augustus 2008 - 23:04
Willem:
frascore ook overal aan het playen, kenden ze frans bauer in noorwegen?
veel plezier knul
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
